خبرنگاران، سربازانی که تا پای جان برای ایران، با کلماتی متقن و حقیقی، در خط مقدم می‌جنگند، آنان بی‌هیاهو، بی‌ادعا و مظلوم در میانه‌ی میدان ایستاده‌اند.
،
ره آورد اخبار: در روزگاری که حقیقت گاه در هیاهوی دروغ‌ها گم می‌شود،خبرنگاران، روشنی‌بخشان مسیر آگاهی‌اند؛ آنان که بی‌ادعا با کلمات و تصاویر واقعیت‌ها را از پس غبار بیرون می‌کشند. خبرنگاری تنها یک «حرفه» نیست؛ رسالتی است بر دوش انسان‌هایی که در خط مقدم اطلاع‌رسانی، مطالبه‌گری، بحران، انتخابات، فرهنگ، آموزش و بهداشت ایستاده‌اند، آنان پل‌هایی میان مردم و مسئولان و راویانی صادقی هستند که حقیقت و عدالت خواهی را روایت می‌کنند.
خبرنگاران صدای معلم، کارگر، بیمار، کشاورز، دانشجو، خانواده شهدا، محرومان و مردم هستند و بدون خبرنگار، هیچ حوزه‌ای در شفافیت و آگاهی نفس نخواهد کشید.
خبرنگاران خود دیده نمی‌شوند، اما آنچه در روشنی نگاهشان ثبت می‌شود، چشم جامعه را به حقیقت می‌گشاید. با این‌همه، گاه چشم‌های مدیران و متولیان امر ترجیح می‌دهند نه حقیقت دیده شود، نه آنان که آن را روایت می‌کنند.
خبرنگاران با جسارت واژه‌ها را سلاح، صداقت را رسالت، نگاه‌ها را دقیق، پرسش‌ها را بی‌پرده و قدم‌ها را بی‌وقفه، در راه آگاه سازی و اطلاع رسانی برمی‌دارند، اما در روز خبرنگار سهم آنان از این جایگاه بی‌بدیل، تنها یک تبریکِ پیامکیِ بی‌جان است.
آنان در همه صحنه‌ها حاضر هستند و در سخت‌ترین روزها برای اطلاع رسانی و آگاه سازی تلاش می‌کنند، هر روز برای عدالت خواهی فریاد می‌زند، ولی در بی‌عدالتی در حق خودشان سکوت می‌شود.
این راویان رنج مردم، خود در رنج‌اند. از وضعیت معیشتی گرفته تا نبود امنیت شغلی، از نداشتن بیمه تخصصی تا نبود یک ردیف شغلی در ساختار اداری کشور.
خبرنگاران از عدالت می‌نویسند، اما بی‌عدالتی علیه خودشان دیده نمی‌شود. در طوفان و آتش، در بیمارستان و دادگاه، در حوادث و بحران‌ها پیش‌گامند، اما در زمان توزیع حقوق و رفاه، به‌راحتی فراموش می‌شوند.
نه ردیف شغلی مشخص دارند، نه حمایت نهادی پایدار، نه حتی دعوتی رسمی و شایسته به نشست‌ها و جلسات.
حتی در ساختار رسانه‌ها نیز، خبرنگار گاه با بی‌مهری مدیر خود روبروست؛ وقتی حقش را می‌خواهد، حذف می‌شود؛ وقتی مطالبه‌گر است، برچسب می‌خورد و پس از سال‌ها دوندگی و تلاش، بدون پرداخت حقوق واقعی و حتی یک قدردانی، کنار گذاشته می‌شود.
از نگاه بسیاری از نهادها، خبرنگار فقط وقتی ارزش دارد که به عنوان یک نیروی رسانه‌ای در خدمت روابط عمومی باشد؛ اما وقتی نوبت به حقوق، رفاه، یا حتی دعوت رسمی به جلسات می‌رسد، ناگهان فراموش می‌شود، یا بدتر، گزینشی و ابزاری دیده می‌شود.
روز خبرنگار، فقط روز تبریک گفتن نیست. فرصتی است برای بازاندیشی، برای جبران. نه فقط یک پیامک تبریک بی‌جان، بلکه آغاز توجهی جدی به حمایت، امنیت، شأن، بیمه، مسکن و حقوق خبرنگار.
بی‌تردید، نهادهایی چون وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی، معاونت مطبوعاتی، استانداری، شهرداری و نهادهای صنفی و رسانه‌ای در قبال این قشر پرتلاش و مظلوم و غفلتی که تاکنون نسبت به آنان شده مسئول‌اند.
امسال روز خبرنگار را به یک نقطه عطف تبدیل کنیم. به روزی برای اصلاح، برای پایان دادن به ظلم‌ها و ناحقی ها و آغاز عملیاتی کردن شعار حمایت‌ها، تا خبرنگار دیگر روایتگر مظلومیت و بی‌عدالتی در حق خود نباشد.
